#به_قلم_خودم
#غزه
#مظلومیت_حق_خواهی
بعد از شهادت امام حسین علیه السلام گریه بر مظلومیت امام بود که باعث رشد حق خواهی در بین مردم می شد و تشخیص حق از باطل از شور حسینی به شعور حسینی می انجامید، اما سوالی که ذهن هر انسانی را درگیر می کند اینست که آیا هنوز وجدان بشری از پس این همه جنایات هولناک درندگان زمان به این شعور نرسیده که کاری فراتر از گریه و اشک ریختن انجام دهد؟ مثلا از زمان تولدمان و سال ها قبل تر شاهد خون ریزی های سفاکانه ی رژیم اشغالگر قدس از مردم فلسطین بودیم خصوصا در چند سال اخیر درست در بحبوهه ی ماه مبارکرمضان شاهد افزایش این دژخیمی وخونریزی مخصوصا در نوار غزه بوده ایم که تنهاگریه برای مظلومیت کودکان فلسطینی ومردمش بوده که آلام دردهایمان شده اما دقیق که می شوی این سناریوی تراژدی یکنواخت شده و مکرر ! چرا؟جز اینست که پروژه ی عادی سازی وقبح زدایی از این سبعیت ها در حال انجام است و بشر امروز درگیر یک لقمه نان دیگر فکرش و روحش چنان به تسخیر آفات دنیایی در آمده که تنها قطرات اشکش را نثار این قربانیان مظلوم می کند و شاید اندکی بیدارتر شود.
واقعا چه کاری از دست ما به عنوان سربازان کوچک امام زمانی ساخته است؟ آیا امروز هم امام حسین از ما اشک می خواهد؟ واین سوالی است که از پس هر تکرارها چون(فاجعه ی قانا)ذهن هر دردمندی را مانند خوره می خورد وقلبش را درهم می فشرد.
ونیست انسان حق خواهی مگر اینکه از این همه هجمه ی خونخوارانه ی عطش ناپذیر دشمنان مظلومان عالم در عجب نباشد که هر روز بیشتر و بیشتر می شود؛ که چرا هزاران ماه حکومت اموی گرایانه ی دجالان زمان تمام نمی شود و تمام هستی انسان های بی گناه را حریصانه قلع و قمع می کند و می بلعد و بشر امروز تنها در مقابل این جنایات به سکون وگریه بسنده می کند! کاشکی با تمام جرأت فریاد هل من ناصر ینصرنی مهدی فاطمه سلام الله علیها را می شنیدیم و و از خودمان رها می شدیم و تا در دروازه حلت بفنائک صاحب الزمانی نمی رسیدیم آرام نمی گرفتیم.
#غزه #مظلومیت_حق_خواهی